31/3/15
Έχω κρεμάσει το βόρειο σέλας στο τοίχο μου
έτσι απλά για να το ξέρεις
Στο ραδιόφωνο ο εκφωνητής βάζει ταξιδιάρικα τραγούδια
Eδώ δεν είναι Ελλάδα θέλω να φωνάξω.
Εδώ το πρωί ξύπνησα με χοντρές χιονονιφάδες να καλύπτουν το κενό στο παράθυρο
και έναν αέρα να ταρακουνάει το σπίτι ολόκληρο.
έπειτα βροχή ασταμάτητη,
ήλιος τρελαμένος και ξανά από την αρχή.
Σε 24 ώρες έριξε ακόμα και χαλάζι.
Είναι τρελή αυτή η πόλη σου λέω.
30/3/15
Με τον Ντ. έχουμε ένα πρόβλημα συνεννόησης. μπερδεύει τους χρόνους.
το θα το κάνει αόριστο και το παρόν μέλλον
Μονάχα όταν μιλάει για τη Πορτογαλία ,
θαρρώ πως καταφέρνει και συγχρονίζει τους χρόνους με τις γνώσεις των αγγλικών του.
29/3/15
Τη Κυριακή αργά τη νύχτα επέστρεψα στη Πράγα με πυρετό
βελονιές στο σώμα και Κ.Β να αντηχεί στα αυτιά μου.
Ο θόρυβος της βαλίτσας στο πλακόστρωτο ,ο αέρας να λυσσομανά και η νύχτα υγρή να σωριάζεται στο καυτό μου μέτωπο.
6 ώρες ταξίδι ,θαρρώ έχασα τις αισθήσεις μου ,
δεν θυμάμαι το χρόνο να με ταλαιπωρεί.
Θυμάμαι μονάχα τα μάτια μου να ανοίγουν κατά διαστήματα,
μια ζαλάδα αιώνια και δωρεάν χυμούς στο τρένο.
Θυμάμαι και τον Νεοϋορκέζο που μου έπιασε κουβέντα στο λεωφορείο
και μαζεύτηκα στη γωνία να προφυλάξω τα ντροπαλά αγγλικά μου.
και μια στάση θυμάμαι κοντά Οστράβα
με κείνη την αποπνικτική θέα τον γυμνών δένδρων
και τα ξύλινα παγκάκια
και το τσιγάρο που έστριψα πλάι σε κάτι Ισπανούς που τρώγανε σαλάμια.
30/3/15
Ο Τζιο λείπει Ιταλία για μια βδομάδα.
Το σπίτι βυθισμένο στη σιωπή.
Ο Ισπανός με την φιλοξενουμενη κοπέλα του ολημερίς και ολονυχτίς κλεισμένοι στο δωμάτιο.
Η Γαλλίδα με τις μπαγκέτες της
τη μυρωδιά από τη βιολογική μερέντα
και τη ξινομούρη της να μου κάνει μαθήματα καθαριότητας.
Ναι.
Και εγώ απλά φωτογραφίζω το σπίτι
γεμίζω το δωμάτιο με αφισούλες
και φτιάχνω φρουτοσαλάτες με κανέλα.
31/3/15
Ο πυρετός μου απέδρασε και εγκαταστάθηκε στον Ντ,
Μα εγώ του τα έλεγα εκεί στο μικρό καφέ le caveau κοντά σε κείνη τη στάση της πράσινης γραμμής του μετρό που ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ.
Τρώγαμε φρέσκο κρουασάν με μερέντα και πίναμε χυμό γκρειπφρουτ όταν ξάφνου έβγαλε από το χέρι του ένα βραχιόλι με το ζώδιο του καρκίνου πάνω και μου το έδωσε.
Δεν είχα κάτι να του δώσω και έψαχνα στη τσάντα μου ,παντού τριγύρω μου να βρω αυτό το κάτι που θα ήθελα να έχει από μένα.
Αδίκως.
Έτσι του είπα ''θα σου δώσω τον πυρετό μου ως αντάλλαγμα'' και αυτός γέλασε
δεν ξέρω δηλαδή αν γέλασε γιατί κατάλαβε ή γιατί έκανε πως κατάλαβε.
Πάντως του είπα,αύριο θα χεις τον πυρετό μου
μα αυτός αρνιόταν να το δεχτεί και μου πείραζε τα χείλη.
Ανταλλάξαμε βραχιόλι με πυρετό.
Δίκαιο.
31/3/15
Σε λίγες ώρες ,μας τελειώνει ο Μάρτης.
Αποχωρεί σαν τρεμάμενη σκιά.
Δεν διαισθάνθηκα το πέρασμά του.
Ο Φλεβάρης ήταν βαρύς και ασήκωτος .
Ο Μάρτης σαν πρωινή δροσούλα.
Μεγάλωσε και η μέρα και τα πάρκα είναι δελεαστικά όσο ποτέ.
Σαν περάσει και αυτή η βδομάδα που προβλέπεται υγρή και αέρινη
και ύστερα από τον ερχομό των τριών αγαπημένων μου προσώπων στη πόλη,
θαρρώ θα παίρνω το μικρό μου μάλλινο χαλάκι και θα το στρώνω στα γρασίδια του πάρκου στη Πράγα 6,εκεί δίπλα στη λιμνούλα,θα ξαπλώνω τυλιγμένη στο μπουφάν μου και θα σκέφτομαι τον ουρανό που χάσκουν τα δικά σου μάτια.
Θα τον συγκρίνω με αυτόν εδώ,
που αντικρίζω σε αυτή τη παράξενη πόλη
και θα απορώ γιατί δεν είσαι εδώ να μαζέψεις ακόμα έναν ουρανό στη συλλογή σου.
Δε δαγκώνει θα σου λεγα,ουρανός είναι.
Δεν δαγκώνουν οι ουρανοί
το πολύ πολύ να σε γρατζουνίσουν λίγο εκεί πίσω από το αυτί με τα δοντάκια τους.
1/4/15
Θα υπάρξει συνέχεια
και όχι
δεν θα φέρνει καθόλου σε πρωταπριλιάτικο αστείο
δεν θα θυμίζει μήτε το περίγραμμα της μορφής σου που ακόμα στοιχειώνει το προσκέφαλο μου.
Δεν σου λέω/Πάει μας τελείωσες.
