His eyes were only brown

Δεν υπάρχει τρόπος να ξεπληρώσουμε στο χθες.

Χρωστάει σε όλους .

Μια φίλη μου είπε πως θα παντρευτείς.

Την λένε Κ. φοράει μακρυά φορέματα και τα μαλλιά της κρέμονται διαρκώς σε έναν χαλαρό κότσο.

Είχες πάντα μια μανία με τους κότσους

Σε τρόμαζε η ελευθερία ;

Δεν ξέρω.

Η Κ παίζει και βιολί σε θεατρικές παραστάσεις

Έχει και ένα σκυλί το Μόγλη

και δυο χρυσόψαρα

και μια γάτα -φιλοξενούμενη- στο διαμέρισμα της.

΄Εμενε μόνη σε ένα ρετιρέ στη Σβώλου

Τώρα μένεις μαζί της στο ίδιο ρετιρέ

Πρόσφατα ανακαινισμένο

Σε πέτυχε η φίλη μου,μαζί της,

να ψάχνετε 

για πλακάκια και χρώματα ντουλαπιών και καινούργιο πόμολο για τη πόρτα του μπάνιου.

Της κρατούσες το χέρι λέει

και αυτή σου τραβούσε το μανίκι .

Ήθελε παλαιωμένο λευκό στα ντουλάπια

Ήθελες ξεθωριασμένο μπλε.

Εγώ πάντως θα επέλεγα ένα βαθύ κεραμιδί,

όχι οτι σε νοιάζει.

Ρώτησες τι κάνω ,αν έφυγα από τη πόλη,αν αγόρασα τα μελίσσια που έλεγα,αν επιτέλους με βρήκα.

Οι απαντήσεις καλύφθηκαν με διάφορες ηχητικές μορφές του Όχι.

Ξέρεις Εσύ ίσως ψάχνεις για πόμολα

και ταπετσαρία για τη κρεβατοκάμαρα και καινούργια καφετιέρα 

-γιατί η Κ έπινε μονάχα ελληνικό.-

Μα

Τι να κάνω που Εγώ

ακόμα ψάχνω να με βρω

από κει που μ'αφησα πριν σε γνωρίσω ;

Οι Φίλοι , Εγώ και Αυτή

Οι Φίλοι

Σας αφήνω.

Δεν πλάστηκα για σας.

Με κατασκεύασε η αέναη μοναξιά του σύμπαντος.

Και εσείς είστε από τη γη.

Σαν πετραδάκια

ή βοτσαλάκια της θάλασσας

της αλμύρας της καταγάλανης

κατρακυλάνε και χάνονται 

οι Φίλοι

Διαρκώς στρίβουν στις γωνίες των δρόμων

και εξαφανίζονται μέσα στους υπονόμους

Αόρατα κινούνται στις σωληνώσεις .

Συναναστρέφονται με τετράποδα

και γουλιά γουλιά πίνουν το νερό πριν αυτό στάξει από τη βρύση μου.

Διαβάτης στις ζωές τους.

Παρατηρητής των μορφασμών τους.

Συνήθεια του πρωινού τους.

Μα πουθενά Εγώ.

Το Εγώ

Σάββατο 

απόκρημνο

 στις σκαλωσιές 

της Άνω Πόλης.

Σχεδόν αφέθηκα σήμερα.

Στο σχεδόν βρίσκομαι.

Ανηφόριζα

είχα ανοίξει διάπλατα το παλτό μου

και άφηνα το κασκόλ 

να μπλέκεται στις καστανές τούφες

και τον αέρα να τρυπάει το λαρύγγι μου

να φέρνει ζάλη στους κροτάφους μου

Να πάλλονται αυτοί/

Να βασανίζονται στις δονήσεις. 

Πρωτοφανή συμπτώματα

Είναι ίσως επειδή 

τα στρογγυλά χαπάκια μου άλλαξαν χρώμα

Τώρα καίνε και το λαιμό.

Όχι μόνο το συκώτι.

Τα απολαμβάνω περισσότερο έτσι

και ας λέει η Α. οτι πικρίζουν.

Η Αυτή

Αυτή μου μοιάζει

Άγνωστε 

Μην λαχανιάζεις ξωπίσω της.

Την ξέρω καλά.

Αν πλησιάσεις τη σκιά της

αποτραβιέσαι από την ύλη της,

Πως θα φτάσεις να αγγίξεις χωρίς πρώτα να δεις ;

''Κυνηγάς μια απουσία'' θα σου έλεγε.

''Παρούσα υπήρξα μονάχα με εκείνον ''

''Και εκείνος ήταν το απών στη ζωή μου

και το παρόν στη διαστροφή μου''

Έχεις να πολεμήσεις με δυο.

Ίσως με τρεις ή τέσσερις 

Με αυτήν .Εκείνον και τις σκιές τους.

Αν βλέπεις τρεις,

την έχεις χάσει ήδη

Αν βλέπεις τέσσερις

 ίσως

ίσως μπορείς.

Διάβαινε 

εμπρησμός

Λένε πως το όνομα της αρχίζει από Ρ

μα κάνεις δεν γνωρίζει που και πότε ακριβώς τελειώνει

Κανείς δεν την φώναξε ποτέ με το όνομα της άλλωστε.

Ίσως γιατί έχει ένα όνομα μακρόσυρτο και ατελείωτο σαν τα τούνελ που διασχίζεις 

λίγο πριν αποκοιμηθείς 

Ναι από αυτά τα σκοτεινά 

που θυμίζουν εκείνο το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά ''ο λαίμαργος τουνελόδρακος''

Αφουγκράζεσαι τα κύματα

και αίφνης ένα πιάνο ξεκινά να παίζει από κάπου μακρυά

μα και κοντά

Τι έχει χάσει στη πορεία για να σε θυμηθεί, ποιος ξέρει;

Σε ποια σκάλα παραπάτησε και έπεσε το κασκόλ της

και το βρήκες εσύ γεμάτο στάχτες και γύρη ;

Πως έφτασες εκεί ;

Την βλέπεις που στέκει με το λαιμό της γυμνό,

χλωμό

στη ξαστεριά 

και μοιάζει με δροσοσταλίδα θαρρείς

οιωνός της βροχής που θα ρθει .

Ξέρεις, Υπήρξες το κρησφύγετο της κάποτε.

μονάχα γι αυτό αξίζει να της πεις ένα 

αντίο,γεια σου.

μα εσύ

''είμαι νοσταλγός'' της λες

''δεν ζω .νοσταλγώ.''

''είμαι πάντα λίγο πιο μπροστά από σένα'' σου λέει

''δεν νοσταλγώ.πενθώ.''

εμπρησμός

2 μήνες ακριβώς

θα με βάζεις και  εμένα μέσα στο παλτό σου ;

νοτιάδες

συνθλίβω το κεφάλι σου με μια πέτρα.

προσμονώ 

τις άσπρες νιφάδες να ντύνουν το σβέρκο μου

και τα κεραμιδί πλακάκια του δωματίου να αχνίζουν αρώματα του Βορρά.

 Επιβραδύνω τα βήματα μου
για να μην χρειαστεί να γυρίσω ποτέ ξανά
 στα μέρη σας

γιατί το τέλμα το νιώθω 

ανάμεσα στους πόρους της ύπαρξης μου 

έφτασε το κατώτερο όριο της συναισθηματικής μου αντοχής

Δεν έμεινε τίποτα πίσω από αυτό

Μη σε ξεγελά η βελούδινη υφή στα μάτια μου

ένα ύφασμα είναι μονάχα που καλύπτει το κενό στον αμφιβληστροειδή.

Δεν κατέχω μαριονέτες.

Σχίζω επίτηδες τη φόδρα στα παντελόνια για να χάσω οτιδήποτε 

κρατούσα και έκρυβα 

στις τσέπες μου.

Τα αφήνω να γλιστράνε νωχελικά στους δρόμους

να κάνουν θόρυβο καθώς συνθλίβονται στην άσφαλτο.

Δεν χρειάζομαι τίποτα από όλα αυτά στο Βορρά.

Μήτε τα ολοστρόγγυλα προσωπάκια σας 

που με τάιζαν φέτες λεμόνι και με φιλοξενούσαν στα σεντόνια τους.

Μήτε τα νωθρά χαμογελά σας

κάθε που σας φανέρωνα το κρυφτό που παίζω με το είδωλό μου.

Έμειναν τα αποξηραμένα σύκα

για να θυμίζουν τις ημέρες της αφθονίας μας

Έμεινε και ένα ξεχασμένο γάλα αμυγδάλου

έτσι για να 

αντιμετωπίσω τους αγνώστους πρώην φίλους.

και τότε είναι που καταφτάνει αυτή η μεθυστική ζάλη
και απλώνεται τριγύρω και σχηματίζει στους τοίχους τη λέξη

απόδραση

εν αναμονή λοιπόν

εν αναμονή για τη μεγάλη απόδραση .