5.11.14

eg anda

Ξύλινα κουφώματα
Σαρκικές αλληλοεξουδετερώσεις.
Παρευρίσκεται στην απουσία
με το έτερον της ήμισυ

Σε έχει ξεχάσει
μου είπε

Μουχλιάζουν οι νύχτες  της μακρυά σου
καθώς αυτή τρέχει σαν μικρό κοριτσάκι στα πάρκα και μαζεύει τα παιδικά της παιχνίδια.
Και εσύ κοιτάς την αιωρούμενη σκιά των χρόνων που απέμειναν για να την έχεις πίσω.
Το κοριτσάκι και τα παιχνίδια της.
Είσαι αργόσυρτος και μουδιασμένος.
Η μιζέρια του κορμιού σου όλη αποτυπωμένη στο κούτελό σου.
Αυτή Σε αντικρίζει και γεύεται μοναξιά.
Κι η γλώσσα της σαν επιστρέφει, ακουμπά τον ουρανίσκο 
και οι χορδές ταλαντώνονται 
και πάλλεται το υπερτροφικό μήλο της έριδος 
και ουρλιάζει ο κόσμος της όλος
Πως μοιάζετε/Πως Είστε  πλάσματα πανομοιότυπα/Πως είναι καιρός να ξοδευτείτε παρέα
Μα ο κόσμος της 
είναι εγωιστικός 
εγωκεντρικός 
και όλα τα εγώ μαζεμένα συνυπάρχουν στον πυρήνα του.
Ένα ενεργειακό κέντρο φουσκωμένο με Εγώ.
Ξεχειλίζει Εγώ ο κόσμος της,
που να χωρέσεις Εσύ με το Εσύ σου ;
Μάταιος κόπος.
Οτιδήποτε άλλο περιφέρεται και χάνεται στα γύρω γύρω
έτσι και εσύ .
Η φυγόκεντρος δύναμη θα σε πετάξει μακρυά
Θα πάψεις να στροβιλίζεσαι με τον καιρό
Θα αποσυρθείς από το πεδίο 
Το κούτελο σου θα το γεύονται γλώσσες ξένες
με διαφορετικά Εγώ
και στροβιλισμούς 
αλλιώτικους,
ανάποδους.
Με Εσύ που θα χωράνε και τα Εγώ σου.